Het Dies Irae (‘dag van woede’) is een beroemde Latijnse hymne uit de dertiende eeuw, toegeschreven aan de franciscaan Thomas van Celano (1200-1260), vriend en biograaf van de heilige Franciscus van Assisi; maar ook Paus Gregorius de Grote en de dominicaan Bernard van Clairvaux worden als potentiële auteurs beschouwd. Het Dies Irae wordt over het algemeen beschouwd als een van de beste voorbeelden van middeleeuwse, Latijnse poëzie. Het metrum is trocheïsch. Het gedicht beschrijft de Dag des Oordeels (ook wel ‘de jongste dag’ en ‘het einde der tijden’ genoemd), waarop de laatste bazuin wordt aangeblazen, alle doden voor de goddelijke troon moeten verschijnen, waarna de uitverkorenen deel mogen nemen aan het Hemelse Koninkrijk en de verdoemden in de eeuwige vlammen van de hel geworpen worden. Deze hymne wordt gebruikt als een onderdeel van de buitengewone uitvaartmis van de Latijnse rite, maar in de gewone rite van het Romeins missaal van 1970 is zij niet opgenomen.

Bron: Tilburg School of Catholic Theology