Een heel oud woord, het heeft al bij Homerus het aspect in zich van duurzaamheid, een duurzame toestand van vrede. Het bijbehorende adiectivum εἰρηναῖος ('vreedzaam', tegenover πολεμικός, 'oorlogszuchtig') werd in het Latijn de naam Irenaeus. In onze taal kennen we het woord, behalve natuurlijk als eigennaam, ook als bijvoeglijk naamwoord: iemand met een irenisch karakter heeft niet snel de neiging om ruzie te maken. Aan het begin en aan het slot van de brieven van Paulus komen we het woord vaak tegen. En in de liturgie van Johannes Chrysostomus (vierde eeuw) zingt de diaken vlak voor de schriftlezingen en, opnieuw, vlak voor de consecratie op plechtige toon: εἰρήνη πᾶσι, 'vrede aan allen'!