Dit woord komt vaak voor in combinatie met γῆ ('aarde'), in adversatieve en vaker nog in een nevenschikkende, verbindende betekenis, bijvoorbeeld in de zin: ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσεται… (Mt. 24,35), 'Hemel en aarde zullen voorbijgaan…' In het meervoud, vermoedelijk een semitisme, lezen we het eveneens vaak bij Matteus, in de bekende uitdrukking 'het koninkrijk der hemelen', bijv. ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, 'Het koninkrijk der hemelen is nabij' (Mt. 3,2). Het bijbehorende bijvoeglijk naamwoord (van twee uitgangen) is οὐράνιος, of ook ἐπουράνιος , hemels/van de hemel. In de Handelingen komt een paar keer het oude, klassieke adverbium voor: οὐρανόθεν, 'uit/vanuit de hemel'.