Het begrip ‘schepping’ roept een aantal associaties op: ten eerste de hedendaags populaire of veelbesproken benadering van schepping zoals het zich verhoudt tot wetenschappelijke verklaringen voor het ontstaan van het universum, bijvoorbeeld de theorie van de oerknal. Het woord schepping wordt dan in verband gebracht met creationisten die het Bijbelse scheppingsverhaal voor letterlijk waar houden. Ook voorstanders van de zogenaamde Intelligent Design theorie mengen zich in dit debat. Een tweede benadering is meer literair en bekijkt het Bijbelse scheppingsverhaal tegen de achtergrond van een veelvoud aan scheppingsmythen die in de oudheid in Mesopotamië en omringende landen circuleerde. De nadruk komt hier eerder te liggen op gelijkenis en continuïteit dan op polemiek. Een derde benadering wil schepping niet zozeer als een kosmologisch beginpunt zien, maar eerder als uitdrukking van het menselijke heil wil zien. Deze tendens om de schepping niet apart, maar altijd als uitdrukking van geloofsinhoud te zien, is vooral in het Jodendom terug te vinden. Tenslotte kan schepping op een ontologische wijze benaderd worden. Een tweetal begrippen speelt hier een rol: creatio continua en creatio ex nihilo. Met het eerste begrip wordt aangeduid dat schepping geen eenmalig, maar een voortdurend proces van zijnsbewaring is. Creatio ex nihilo verwijst naar het unieke van schepping, namelijk de wijze waarop zijnden uit het niets tevoorschijn komen.
Lees verder »