Martin Buber (1878-1965) groeit op bij zijn grootouders in Lemberg (tegenwoordig Lviv in Oekraïne). Zijn grootvader Salomon Buber was een bekend kenner van de Midrasj. De jonge Martin Buber studeert onder meer in Wenen en Berlijn. In 1899 huwt hij de katholieke Paula Winkler. Als hij  zo rond 1900 Theodor Herzl kennen, raakt hij geëngageerd in de zionistische beweging. samen met Franz Rosenzweig vertaalt hij de Tecnach in het Duits.

Halverwege de jaren 1920 wordt hij hoogleraar in Frankfurt. Na de Machtsübernahme legt hij het amt neer. In 1938 ontvlucht hij Nazi-Duitsland en vestigt zich in Jeruzalem. Daar wordt hij hoogleraar antropologie en sociologie aan de Hebreeuwse Universiteit.

In zijn filosofische denken is de dialoog, als antropologisch beginsel, het centrale begrip, wat onder meer tot uiting komt in de titel van zijn hoofdwerk: Ich und Du.

In 1953 ontvangt hij de Vredesprijs van de Duitse Boekhandel en twee jaar voor zijn dood, in 1963, wordt hij geëerd met de Erasmusprijs. Vijftig jaar na zijn overlijden lijkt het zinnig om opnieuw aandacht te vragen voor zijn denken. In (godsdienst)pedagogisch perspectief zou gevraagd kunnen worden of zijn werk nog aanknopingspunten biedt voor het opvoedkundige denken in onze tijd.