De_stoïcijnse filosofie of Stoa (vernoemd naar een zuilengalerij in Athene) was een Griekse filosofische stroming die in de derde eeuw voor Christus door Zeno van Citium werd opgericht. Inhoudelijk leerde zij dat het goed leven alleen te bereiken was wanneer de wijsgeer zijn emoties niet zijn leven liet beheersen, maar dat de filosoof in plaats daarvan heer en meester over zijn emoties moest zijn. De stoïcijnse filosofie kenmerkte zich ook door een uiterst materiële kijk op de wereld. Zij leerden een soort extreem realisme waarin zelfs abstracte concepten als rechtvaardigheid en vrijheid als stoffelijke substanties werden gezien. Vooral de latere stoïcijnse filosofen zijn bij het brede publiek bekend geworden, zoals Seneca en Marcus Aurelius. De stoïcijnse levenswijze is evenwel niet altijd te rijmen met de christelijke leer. Vooral op het gebied van de nederigheid hebben christelijke commentatoren wel eens opgemerkt dat de stoïcijnen nog veel te leren hadden. Toch is de Stoa van grote invloed geweest op mensen als Erasmus en Calvijn die bijvoorbeeld werken van Seneca in de eigen landstaal vertaald hebben.
Lees verder »