In de lijn van de uitspraak van Mary Daly (‘Als God mannelijk is, zijn mannen goddelijk’ - en vrouwen dus niet), wordt gedacht: als God geest is, zijn mensen (die vooral als geest gezien worden) goddelijk - en de natuur dus niet. Als we ons God alleen maar kunnen voorstellen als geestelijk, zetten we daarmee lichamen en dus de hele natuur op het tweede plan. Sallie McFague stelt in dit boek voor de wereld te zien als het lichaam van God. 

In The Body of God komt zij met nieuwe beelden voor God. McFague wil de traditie van een lichaamloze God veranderen en reikt het beeld aan van de wereld als lichaam van God, in de hoop dat mensen meer eerbied krijgen voor de wereld, voor alle lichamen, voor alles wat ruimte inneemt. Als de wereld het lichaam van God is, moeten we er eerbied en respect voor hebben en oog voor de aarde en alles erop krijgen omdat het deel van God is en omdat we God erin kunnen zien. Maar dat is, wat McFague betreft, niet de belangrijkste manier van oog voor de aarde krijgen. Het gaat haar erom dat we alle lichamen waardevol gaan vinden om zichzelf. Álle lichamen wil zeggen alles wat ruimte inneemt: onze eigen lichamen, die van andere mensen, van dieren, van planten en van welke levende wezens ook, en zelfs van alles wat wij beschouwen als levenloze natuur.

Het lichaam van God is niet één lichaam, maar alle verschillende, eigenaardige, bijzondere lichamen om ons heen.

Sinds de natuurwetenschappelijke revolutie in de 17e eeuw zijn we de natuur als ding gaan zien dat je kunt gebruiken. Zelfs ons eigen lichaam werd gereduceerd tot een machine, die je moet onderhouden en bijtijds laten repareren. McFague gebruikt de evolutietheorie om dat beeld bij te stellen: de aarde is een organisme, waarin alles met alles verbonden is. Zij introduceerde het begrip aarde-anderen in het vervolg op The Body Of God, getiteld Super, Natural Christians. How We Should Love Nature (New York, 1997). Zij wil het begrip naastenliefde uitbreiden naar alle levende wezens en zelfs naar de dode natuur. Een boom of goudvis zijn ook een naaste. Zo probeert ze ons anders te laten kijken naar de natuur. Niet van buitenaf, alsof we er zelf geen deel van uit zouden maken, maar vanuit een relatie. Door ervaring met natuur – niet groots, maar  juist ook gewoon en dicht bij huis – en door kennis kunnen we de aarde-anderen als subject gaan ervaren in plaats van als object. 

(annotatie gebaseerd op een lezing van Arine Benschop over Sallie McFague; voor de volledige tekst van de lezing, zie www.wasti.nl)