De catechismus van de Katholieke Kerk behandelt het huwelijk onder deel II (‘de viering van het Christusmysterie’), sectie 2 (‘de zeven sacramenten’), binnen het derde hoofdstuk over de ‘sacramenten die ten dienste van de geloofsgemeenschap staan’ als tweede artikel (#7) na eerst de wijding te hebben besproken. Opvallend genoeg begint de catechismus met de definitie uit het Canoniek Wetboek (CIC). En hoewel de CIC niet geheel verschoond is van theologische inzichten, valt deze primair juridische benadering van het huwelijk in de catechismus op: 

“Het huwelijksverbond, waardoor man en vrouw met elkaar een algehele levensgemeenschap vormen die uit haar natuurlijke aard gericht is op het welzijn van de echtgenoten en op het voortbrengen en opvoeden van kinderen, is door Christus onze Heer tussen gedoopten verheven tot de waardigheid van sacrament". (Canon 1055.1)

Pas bij de behandeling van het huwelijk in de scheppingsorde worden antropologische en theologische argumenten aan gedragen, respectievelijk dat alle culturen een huwelijksband kennen en dat God zelf de mens opdroeg talrijk en vruchtbaar te zijn (Gen. 1,28) Hoewel de catechismus probeert niet alleen de vruchtbaarheid van het huwelijk te bandrukken, is het duidelijk dat de meeste aandacht daar wel naar uitgaat, zowel in het aantal gebruikte woorden als in de nadruk in de tekst zelf.

De laatste paragraaf (#7) voegt overigens nog een aardig element toe aan het theologiseren rond het huwelijk: de huiskerk. Naar het beeld van Christus zelf, die in “het heilige huisgezin van Jozef en Maria” geboren wilde worden, is elk christelijk gezin een eccledia domestica, letterlijk een ‘kerk van het huis’. ‘Lumen Gentium’, een van de belangrijkste documenten van het Tweede Vaticaans Concilie, sprak er ook al over: het gezin als plaats waar de eerste geloofsverkondiging van ouders op kinderen plaatsvindt. Wederom valt de preoccupatie op in het denken over het huwelijk, namelijk als vruchtbare gemeenschap.