Het artikel is geschreven naar aanleiding van het verschijnen van Geert Warnars boek Ruusbroec. Literatuur en mystiek in de veertiende eeuw (Amsterdam: Athenaeum – Polak & Van Gennep, 2003). De auteur van dit boek, Geert Warnar, is literatuurhistoricus aan de Universiteit Leiden.
Het artikel begint met een korte biografie van Jan van Ruusbroec en gaat voorts in op Warnars boek, dat gecomplimenteerd wordt vanwege de evenwichtige opbouw, fijnzinnige schrijfstijl en helderheid. Warnar bespreekt Ruusbroecs werk als literatuur en als het oudste Nederlandse kunstproza, en beschrijft hoe Ruusbroec deed wat Eckhart voor de Duitse en Dante voor de Italiaanse literatuur deden: het openbreken van de cultuur van de professionele geletterdheid in het Latijn door te gaan schrijven in de volkstaal, om zo een nieuw publiek in aanraking te brengen met de wereld van theologie en spiritualiteit.
Geert Warnar heeft met dit boek in feite een auteursbiografie geschreven, waarin hij zowel Ruusbroecs leven als zijn werk (o.a. wat betreft stijl, woordkeuze, beeldgebruik en structuur) haarfijn uit de doeken doet en dit werk parallel aan zijn levensverhaal bespreekt. Hier horen uiteraard ook de diverse legenden bij die over Ruusbroec de ronde doen, en die Warnar in zijn boek op nuchtere wijze bespreekt en interpreteert.
