Morgen is het vijftig jaar geleden dat de filosoof Ludwig Wittgenstein bij zijn arts in Cambridge overleed. Nog steeds geldt zijn werk als een mijlpaal in de geschiedenis van de filosofie. Meer dan dat van zijn opponent in een van de meestbesproken ruzies uit die geschiedenis, Karl Popper.

 

Ludwig Wittgenstein was een filosoof voor filosofen, die zich uitsluitend bezighield met problemen die zijn ontstaan binnen de wijsbegeerte. Geconfronteerd met een probleem diende een filosoof zich eerst af te vragen of het een wetenschappelijk of een filosofisch probleem was. In het eerste geval moest de filosoof de beantwoording overlaten aan de wetenschap; in het tweede geval moest hij aantonen dat het een schijnprobleem was. `Filosofie is een strijd tegen de beheksing van ons verstand door de middelen van de taal', vond hij.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog zat ver weg, in Nieuw-Zeeland, een Oostenrijkse filosoof te mokken over het werk van zijn beroemdere landgenoot Wittgenstein. Karl Popper had tijdens zijn verblijf aan Canterbury University College te Christchurch, The Open Society and its Enemies geschreven. Het tweede deel van dat werk bevat dertien verwijzingen naar Wittgenstein, opmerkelijk in een boek dat niets met Wittgensteins werk van doen heeft. In de betreffende passages gaat Popper vooral tekeer tegen Wittgensteins opvatting van wijsbegeerte, die naar zijn smaak veel te ver van de wetenschap afstaat.