Augustinus van Hippo (354-430) deelde aanvankelijk de aversie tegen de antropomorfe beleving van God in de toenmalige cultuur en kerk. Toen hij kennis maakte met het platonisme, leerde hij God zien als zuiver geestelijk, onveranderlijk en onbegrijpelijk. Maar nadat hij christen was geworden, schreef hij ook over een persoonlijke God die ingrijpt in de geschiedenis. De reden dat wij toch ook op katafatische (positieve) wijze over God moeten spreken, is volgens Augustinus dat wij anders gevuld worden met waanbeelden over hem. De bisschop van Hippo gaat verder dan de patristische traditie vóór hem, als hij stelt dat de zintuiglijke ervaring nodig is om zich de onvoorstelbare God voor te stellen.