In zijn scheppingsleer ziet Augustinus Christus, het Woord van God (Verbum Dei) als de Schepper. Hij onderscheidt twee ‘scheppingsmomenten’, die niet temporeel moeten worden verstaan. Het eerste moment vindt plaats in de eeuwigheid en daarbij ontstaat de intelligibele hemel, de hemel der hemelen, maar ook de intelligibele aarde, die met de causale redelijke principes (rationes) is begiftigd. In het tweede scheppingsmoment veroorzaakten die principes allerlei soorten lichamelijke en bezielde wezens, naar het beeld van de eeuwige vormen.

Augustinus onderscheidt drie bestaansniveaus van rationes: (1) de eeuwige redeprincipes in het Woord, (2) de causale principes, die de wetten van ontwikkeling bevatten, en (3) de seminale principes, die in deze wereld werkzaam zijn. Augustinus’ formulering van het Verbum Dei en zijn leer van de redeprincipes bevat veel punten van overeenkomst met de algemene betekenis van de logos uit de oude Griekse taal en uit het begrip van de Griekse wijsbegeerte.