Er bestaat een omvangrijke verzameling Syrische teksten, die alle over het ascetisch-monastieke leven handelen en aan een uit Apamea afkomstige ‘Johannes de Iḥidāyā’ ofwel ‘kluizenaar’ worden toegeschreven. Over de identiteit van deze auteur is vooralsnog niets bekend, mede omdat de publicatie en bestudering van deze werken slechts langzaam voortgang maakt. Johannes was werkzaam gedurende de decennia die voorafgingen aan het Concilie van Chalcedon (451) en geldt als de eerste monastieke auteur in de Syrische taal. Hij ontwikkelde een rijkgeschakeerd beeld van het geestelijke leven, dat hem een geheel eigen plaats in de vroegchristelijke literatuur verleent. Met name zijn driedelige theologische antropologie oefende grote invloed uit op latere Oost-Syrische mystieke auteurs als Isaak de Syriër, Simeon van Taybutheh en Jozef Ḥazzāyā.