Vanaf de vierde eeuw wordt het streven naar ascese een belangrijke factor in het christelijk leven. Aanvankelijk zoeken mensen deze ascese individueel, maar al snel wordt de behoefte gevoeld in groepsverband invulling te geven aan dit ideaal. Hierdoor ontstaan de eerste kloosterregels, al is de term klooster voor deze tijd eigenlijk nog een anachronisme. De belangrijkste pre-benedictijnse regels zijn die van Antonius, Pachomius, Johannes Cassianus en Augustinus. Ieder geven zij op eigen wijze een regel die gemeenschappelijk leven in ascese mogelijk maakt, en ieder leggen zij eigen accenten.
Lees verder »