Leontius van Byzantium (ca 485-543), geboren in Constantinopel (Byzantium), werd monnik in het Nieuwe Lavra in Palestina. Hij werd tot de origenisten gerekend, zij die de leer van Origenes in de vorm waarin Evagrius Ponticus die onderwees, aanhingen. Hij is echter bekend geworden door enkele christologische geschriften, waarin hij zich een aanhanger van het concilie van Chalcedon toont: Christus is één persoon (of hypostase) in twee naturen, een goddelijke en een menselijke natuur. Met behulp van de toenmalige filosofie heeft hij deze leer verder uitgewerkt. Daarbij gebruikt hij het begrip ‘enhypostasie’ als het aanwezig zijn van een natuur in een hypostase, die niet de eigen hypostase van die natuur behoeft te zijn.