De Joodse denker Philo van Alexandrië (ca. 20 v. Chr. - 50 na Chr.) beschouwde zichzelf als een exegeet van het Oude Testament, maar hij had ook grote bewondering voor noties uit de Griekse filosofische tradities, die hij gebruikte om zijn theologische stelsels te onderbouwen. Met name de platoonse Logos heeft grote invloed gehad op zijn denken. Het woord logos heeft bij Philo diverse betekenissen, maar zijn grootste belangstelling ging uit naar de Logos als ‘het goddelijke Woord’, dat door God de Vader, die zuiver Geest of Intellect (Nous) is, is voortgebracht. De Nous is zo transcendent dat hij niet rechtstreeks in verbinding staat met de schepping. De Logos is een Middelaar tussen God en schepping: God creëert de ideeënwereld, maar de Logos schept de materiële wereld. Philo’s gedachtegoed, inclusief zijn Logos-denken, heeft diverse kerkvaders beïnvloed.