Priscillianus, die leefde van circa 345 tot 385, was tijdens en na zijn korte kerkelijke carrière het middelpunt van enkele heftige conflicten, met name in het noord-westen van Spanje en het zuid-westen van Frankrijk. Over de exacte aard van de strijdpunten die hij ontegenzeggelijk mede heeft opgeroepen, bestaat nog veel onduidelijkheid. Zoveel is wel zeker, dat hij een verklaard voorstander was van ascese en brede bijbelstudie, en dat de beschuldigingen van zijn tegenstanders, die hem onder andere manicheïsme en leerstellige dwalingen aanwreven, weinig met zijn werkelijke positie te maken hebben gehad. Priscillianus werd in 380 tot bisschop van Avila gewijd. Hij was toen al een omstreden figuur in de Spaanse kerk, en er werden dan ook meteen bezwaren tegen hem ingebracht. Dit resulteerde in een reeks procedures en beroepen, die uiteindelijk leidde tot zijn veroordeling en executie op gezag van het keizerlijk hof te Trier in 385. Dit was volkomen zonder precedent, en gaf dan ook nog lang de nodige beroering. Priscillianus blijft één van de meest raadselachtige figuren van de vroege kerk.