Lange tijd was de gangbare interpretatie van het dogma van de onfeilbaarheid van de paus dat dit een zeer beperkte werking had. SInds de afkondiging door het Eerste Vaticaans Concilie in 1870 zou alleen het dogma van de Tenhemelopneming van Maria, dat in 1950 werd afgekondigd, onder de pauselijke onfeilbaarheid vallen.

Er is echter altijd een interpretatie geweest die de onfeilbaarheid ruimer uitlegde. Sinds 1980 heeft deze interpretatie aan invloed gewonnen. Tegenstanders van deze ontwikkeling, onder wie vooraanstaande theologen, spreken van ’sluipende onfeilbaarheid’. Resultaat hiervan is onder meer dat paus Benedictus XVI het celibaat als onderdeel van het onfeilbaar leergezag van de Kerk beschouwt, waardoor er geen discussie over mogelijk is.