Gedurende zijn carrière als songwriter heeft Bob Dylan de dissonanten van een gevallen wereld verkent, vanuit een verscheidenheid aan intergerelateerde gezichtspunten. Deze verkenning vond meermaals plaats binnen het jodendom dat hij erfde en het christendom dat hij voor een aantal jaar overduidelijk adopteerde. Een groot aantal nummers van Dylan beweegt zich binnen de grenzen van deze elkaar overlappende tradities. Dit essay onderzoekt één van de grootste angsten die deze dimensie van zijn werk stimuleert: de verschrikking om blijvend vervreemd te zijn van het goddelijke.
Bron: samenvatting The Cambridge Quarterly
Aidan Day, Satan Whispers: Bob Dylan and Paradise Lost, in: Cambridge Quarterly, vol. 39, nr. 3, september 2010, p. 260-280.
