Verklaring Nostra Aetate van het Tweede Vaticaans Concilie, 28 oktober 1965

Oorspronkelijk was het de bedoeling een verklaring te geven over de verhouding tot het jodendom en die op te nemen als een hoofdstuk in het decreet over de (christelijke) oecumene (!). Na veel verwikkelingen wordt uiteindelijk de definitieve tekst als een zelfstandige verklaring, waarin ook over andere religies gesproken wordt, plechtig aanvaard op 28 oktober 1965.

De tekst bespreekt aan de hand van het beeld van een soort concentrische cirkels van buiten naar binnen de ‘natuurgodsdiensten’, hindoeïsme, boeddhisme, islam en jodendom in hun verhouding tot het christendom. Het beeld van de concentrische cirkels dat de structuur van Nostra Aetate bepaalt, komt terug in een van de belangrijkste andere teksten van het concilie, de Constitutie over de Kerk, Lumen Gentium.

In het kader van de interreligieuze dialoog zijn bijvoorbeeld de volgende woorden uit Nostra Aetate opmerkelijk en constructief gebleken:

‘De katholieke Kerk verwerpt niets van datgene wat in deze godsdiensten waar en heilig is. Met oprechte eerbied beschouwt zij die gedrags- en leefregels, die voorschriften en leerstellingen die, hoewel in veel opzichten verschillend van hetgeen zijzelf houdt en leert, toch niet zelden een straal weerspiegelen van die Waarheid welke alle mensen verlicht.’ (Nostra Aetate 2)