De eenzaamheid van de profeten Jeremia en Ezechiël hangt nauw samen met de totale toewijding aan hun profetische opdracht. Deze profeten brengen een uiterst radicale boodschap in een crisistijd. Immoreel gedrag en arrogant misbruik van godsdienst heeft deze crisis mede veroorzaakt. Het doel van de profetische boodschap is dat de toehoorders tot inkeer komen en hun gedrag radicaal veranderen. De eenzaamheid die de profeten zelf ervaren, is een teken van de eenzaamheid die hun toehoorders zullen ervaren op het moment dat het onheil zich over hen voltrekt. Tijdens zijn leven hoeft een profeet zelden op positieve respons te rekenen. Een profeet kent niet of nauwelijks medestanders. Van persoonlijk levensgeluk in een familie- of vriendenkring is vaak geen sprake. Zo vergaat het in ieder geval de profeet Jeremia en in wezen ook Ezechiël. Profetie vraagt de prijs van de eenzaamheid, van een radicale impopulariteit, soms van lichamelijke en geestelijke marteling. De hoge prijs die de profeet betaalt, blijkt vaak later een bewijs voor zijn integriteit als profeet.