Met zijn beslissing om het Tweede Vaticaans Concilie bijeen te roepen, liet paus Johannes XXIII zien dat het dogma van de onfeilbaarheid van de paus, dat het Eerste Vaticaans Concilie had afgekondigd, niet betekende dat de paus alles te zeggen had. Met het concilie, waaraan alle bisschoppen deelnamen, liet Johannes XXIII dat het bestuur van de wereldkerk een zaak is van alle bisschoppen.
Paul van Geest wijst erop dat vroegere concilies ook werden bijeengeroepen om het bewustzijn aan te wakkeren dat bisschoppen zelf in overeenstemming met de waarden van het evangelie moeten leven om de eenheid van de kerk te bewaren. Hij hoopt dat dit het thema zal zijn van een volgend concilie, nu “geloofwaardigheid van leiders meer samenhangt met hun authenticiteit dan met het bekleden van een ambt.”
