Met volksvroomheid worden religieuze gebruiken of praktijken aangeduid die niet tot de officiële liturgie behoren, maar die wel geaccepteerd zijn als ‘geldige’ uitingsvormen van een bepaalde religie. De volksvroomheid bestaat niet in contrast met de liturgie, maar is hier altijd een aanvulling op. Alle (grote) godsdiensten bevatten deze component van volksreligiositeit; dit dossier zal zich echter concentreren op de volksdevotie binnen de Rooms-Katholieke Kerk.

Binnen de katholieke traditie verwijst de term ‘volksdevotie’ naar die religieuze gebruiken of praktijken die bestaan naast de officiële liturgie. De liturgische praxis bestaat uit de zeven sacramenten (doop, vormsel, huwelijk, wijding, biecht, ziekenzalving, eucharistie) en de zogenaamde sacramentalia (met name zegeningen), welke allemaal hun oorsprong in de Schrift vinden: de sacramenten zijn uitdrukkelijk door Jezus Christus zelf ingesteld als wegen tot heil; de sacramentalia zijn gebaseerd op religieuze praktijken die Christus zelf uitvoerde (zegeningen en duiveluitdrijving), maar die Hij niet uitdrukkelijk heeft ingesteld.