In Psalmen, met name in de klaagliederen, komt meer dan eens de eenzame aan het woord. Eenzaamheid wordt niet als een thema behandeld. Nee, de dichters spreken erover vanuit de persoonlijke context en situatie. Daardoor is het ongepast systematisch over eenzaamheid te spreken. Mensen verschillen, omstandigheden verschillen. Het is de context die de ervaring van eenzaamheid inhoud geeft.

Eenzaamheid staat in Psalmen niet op zichzelf. Zij neemt bezit van mensen en groepen door wat hen wordt aangedaan of wat hen overkomt. Aan eenzaamheid gaat doorgaans het verlies van verbondenheid vooraf. Iemand wordt beschimpt, vergeten, klein gemaakt, aan de kant gezet, verlaten – en die negatieve ervaring brengt hem in een isolement. Hij komt alleen te staan, zonder steun, zonder hulp. En dát maakt hem eenzaam.

In dat proces dat eindigt in eenzaamheid kunnen zowel God als mensen een rol spelen. De ervaring van eenzaamheid veronderstelt een eerdere ervaring van verbondenheid. Als de verbinding tussen mensen wordt doorgesneden, komt een mens buiten de gemeenschap te staan. Als in het leven van een mens God verdwijnt, voelt hij zicht verlaten door hemel en aarde, zoals de dichter van Psalm 22 indringend in beeld brengt.

Ondanks de verlatenheid blijft de eenzame hopen op ommekeer. Hij beroept zich op de barmhartigheid van Gods naam, de ultieme uiting van Aanwezigheid.