donderdag 5 september 2013 Paus Franciscus heeft een dringend beroep gedaan op de G20, de club van de 20 grootste industrielanden der wereld, om af te zien van de 'zinloze poging' een militaire oplossing na te streven door de crisis in Syrië. Hij riep op tot dialoog en onderhandelingen om een einde aan het conflict te maken. Gisteren twitterde hij nog: 'Never war again!' Vreemd genoeg is de enige internationale bondgenoot van formaat die aan de zijde van de paus staat, de Russische president Vladimir Poetin. 
De hele discussie draait, net als bij de 'dossiers' Irak, Afghanistan en Libië, om het concept van de 'rechtvaardige oorlog'. Is het ene land (vaak een Westers land) moreel gemachtigd om een ander land (vaak een land in het Midden-Oosten of Afrika) aan vallen omdat het regime misdaden tegen zijn burgers pleegt. 'Ja,' zeggen dan veel mensen: het is de plicht van de internationale gemeenschap om het schenden van mensenrechten wereldwijd te voorkomen. En als de Verenigde Naties politiek te verlamd is om actie te ondernemen, moeten individuele landen (vaak: de USA) maar zelf actie ondernemen. 'Nee,' zeggen steeds meer critici. Het is onmogelijk een burgeroorlog van buitenaf te stoppen. Bovendien zijn de 'good guys' van vandaag de 'bad guys' van morgen en omgekeerd. Bovendien kan de cynicus altijd 'olie' roepen om de hele zaak te voorzien van een zwart rouwrandje.
In de christelijke traditie is over deze kwestie lang nagedacht. In het dossier 'oorlog' van Lucepedia is daar veel over te lezen. Eric Sengers schrijft daarin: 'De katholieke visie op internationale samenwerking begint met het Bijbelse beeld van de eenheid van de mensenfamilie. Alle mensen hebben dezelfde afstamming en delen dezelfde natuur; daarom is volgens de katholieke visie de neiging tot samenwerken en het streven naar het algemeen welzijn van de hele mensenfamilie ingebakken in de harten van de mensen.'
Lees het hele dossier.