Het Bijbelboek Baruch behoort tot de zogenaamde deuterocanonieke of apocriefe boeken. Het is geen protocanoniek boek (dit wil zeggen: het behoort niet tot de eerste of oorspronkelijke canon) omdat het boek wel is opgenomen in de Septuaginta, de Griekse vertaling van het Oude Testament, maar niet in de Hebreeuwse bijbel of Tanakh. In de katholiek en orthodox christelijke tradities behoort het boek tot de tweede canon (vandaar deuterocanoniek; deutero- betekent tweede in het Latijn), maar in de Protestantse traditie valt het geschrift buiten de canon en wordt derhalve aangeduid als apocrief (dit betekent letterlijk ‘verborgen’).

Inhoudelijk gezien bestaat het boek uit vier delen: een proloog of voorwoord, een boetegebed, een psalm en een verzameling liederen met een troostend karakter. In de Editio Vulgata wordt hier nog een vijfde deel aan toegevoegd, de zogenaamde ‘brief van Jeremia’. In de Septuaginta is dit echter een afzonderlijk geschrift. Het Bijbelboek Baruch is vernoemd naar Baruch ben Neria, de assistent en vertrouweling van de profeet Jeremia (Jer 36:26). Vanwege de verwantschap met Jeremia is het Bijbelboek Baruch in de Septuaginta te vinden tussen de boeken Jeremia en Klaagliederen, die volgens de traditie ook aan de profeet Jeremia worden toegeschreven. Overigens wordt het Bijbelboek Baruch ook wel aangeduid als het eerste boek Baruch omdat er nog drie geschriften bestaan die traditioneel aan de hand van Baruch ben Neria worden toegeschreven; deze geschriften zijn evenwel niet canoniek.