Lambert Leijssen geeft met zijn boek 'Met de stille glans van Gods Geest' een begrijpelijk overzicht van allerlei recente ontwikkelingen in de sacramentstheologie in conflict en dialoog met de moderniteit. Hoe kunnen we denken en spreken over de sacramenten als  in onze laatmoderne wereld argwanend gekeken wordt naar statische en rigide categorieën? Leijssen lost dit probleem op door gebruik van de concepten 'gave' en 'icoon': sacramenten zijn in de eerste plaats gaven van God en Zijn H. Geest, en zijn - net als de iconen uit de Oosters-Orthodoxe kerken - manifestaties van het goddelijke (veel meer dan louter verwijzend).

In het achtste hoofdstuk behandelt Leijssen de sacramenten van biecht en ziekenzalving. De auteur benadrukt dat beide sacramenten niet het menselijk falen of eindigheid afschaffen, maar dat zij een beeld schetsen hoe de gelovige mens met deze beperkingen omgaat. Leijssen gaat uitgebreid in op de turbulente geschiedenis van het biechtsacrament aan de hand van drie crises. 

(1) Hoewel het doopsel eigenlijk het enige zondenvergevingsmoment was, was de praktijk dat ook christenen zich aan zonden schuldig maakten. De vraag was of er nog een ander moment was om zonden te vergeven. 

(2) De reformatoren bekritiseerden de rol van de priester als bedienaar van het sacrament onder het adagium ‘God is de enige die kan vergeven’.

(3) Door de opkomst van de deïnstitionalisering en de individualisering kwam het sacrament van de biecht in de grootste crisis sinds haar bestaan. In de beleving van veel gelovigen paste het opsommen van zonden in een donker hokje niet meer bij deze tijd, en vele waren en zijn dan ook van mening dat de biecht is afgeschaft.