Samenvatting
De samenleving beschouwt mensen met een verstandelijk beperking als burger, maar zet hen achteraan. De vraag is of dat in de kerk als geloofsgemeenschap anders is. Volgens de auteur kan het kerkmodel van Paulus in 1 Korintiërs 12 helpen. In dat model is elk lid op een uitzonderlijke manier doorgeefluik van de Geest. De communicatie tussen de verschillende lichaamdelen is daarbij cruciaal. Alleen door overvloedige aandacht, zorg en respect voor de zwakst lijkende leden wordt hun charisma ontdekt als geschenk aan het geheel. Inclusieve praktijken kunnen als voorbeeld dienen. De auteur beschrijft zijn persoonlijke ervaring als geestelijk verzorger.