Philip Manns biografie wijkt in een aantal opzichten af van die van zijn voorgangers. In de volgende verkenning van zijn Intellectual Biography uit 1987 ligt de nadruk op de laatste drie hoofdstukken, die handelen over de katholieke Ball, en diens transitie van dadaïsme naar katholicisme. Mann wil de eerste Ball-biografie schrijven die vrij is van ‘familiepropaganda’ en die tegelijkertijd gebruik maakt van alle beschikbare bronnen.  De jaren voorafgaand aan Manns biografie werden nogal wat Ball-documenten aan de vergetelheid ontrukt, zoals de toneelstukken Nero en Des Teufel Erdfahrt, het in Flucht aus der Zeit aangekondigde ‘brevier’ over Michael Bakunin, en Balls doctoraalscriptie Nietzsche in Basel. Deze bronnen kan Mann dan ook als eerste biograaf gebruiken.

 

Volgens Manns eigen visie is Balls intellectuele leven een constante, dynamische worsteling geweest tussen twee geïnternaliseerde overtuigingen die elkaar wederzijds (lijken) uit te sluiten. Enerzijds ijvert Ball, gedreven vanuit een door zijn gehele leven aanwezig blijvende cultuur- en maatschappijkritiek, voor de opwekking en ontketening van de dionysische of orgastische krachten van het onderbewuste. Aan de andere kant is Ball doodsbang voor de gevolgen van een radicale ontketening van deze natuurlijke mens. Gedurende zijn leven vinden accentverschuivingen plaats en ook zijn vocabulaire verandert merkbaar, doch - volgens Mann - blijft Balls levensopdracht dezelfde: radicale verandering gepaard met een even grote angst voor de gevolgen van deze verandering. In Nietzsche komt Ball als eerste in aanraking met radicaler ideeën over schepping en vernietiging. Volgens Mann vond Ball in Nietzsches werk het concept van de filosoof-kunstenaar als een culturele hervormer, ‘tegelijk schepper en vernietiger’, die een nieuwe samenleving bouwt door de oude te vernietigen.